Wie ben ik?
Ik ben Dion Stanza, mijn schrijverspseudoniem voor deze blog. Honden hebben altijd een speciaal plekje in mijn hart gehad.
Thuis hadden we altijd een boomerhondje, en bij mijn opa en oma, waar ik vaak kwam, waren er altijd bouviers als huis- en terreinhonden. Als kleine jongen weet ik nog hoe veilig ik me voelde met mijn twee grote vrienden aan mijn zijde.
Zo zie ik honden: niet enkel als “mijn hond”, maar als familie, vrienden en compagnons in het leven.
Zelf geloof ik dat er meer is tussen hemel en aarde. Tijdens mijn leven heb ik veel mystieke, vooral animistische en sjamanistische culturen bestudeerd. Hun zienswijze, het samenleven met alles wat leeft, fascineert me.
Binnen deze culturen gelooft men dat alles bezield is: van rots, steen, boom en water tot elk levend wezen, mens en dier. Alles is verbonden in de cyclus van leven en dood, die de natuurlijke balans bewaart.
Wij maken daar als mens deel van uit. Vele oude culturen leefden vanuit jagen en verzamelen, altijd met respect voor dier en natuur. Ze eerden wat hen voedde en verspilden niets. Dieren werden soms zelfs als familie beschouwd — spiritueel in ziel en psyche. Vanuit deze verbondenheid ontstond de samenwerking met de voorouders van onze honden: de wolfachtigen, die wereldwijd in vele soorten en maten te vinden waren.
In de loop der eeuwen is die samenwerking verschoven van natuurlijk naar gedomesticeerd. Mensen hebben talloze rassen gefokt, in verschillende formaten en met uiteenlopende karaktereigenschappen, altijd met een doel dat de mens diende: jagen, speuren, trekken, waken, hoeden of simpelweg gezelschap houden. Tegenwoordig worden honden zelfs geselecteerd en getraind om mensen met beperkingen te ondersteunen. Hun taken lijken eindeloos.
Wie naar een kleine Shih Tzu kijkt, gefokt voor gezelschap, zal misschien geen wolf herkennen. Maar wie een Husky of Malamute ziet die in barre omstandigheden sleeën en voorraden voorttrekt, merkt dat de wolf dichterbij is dan gedacht. Toch draag ik de overtuiging dat in elke hond, groot of klein, nog steeds een stukje wolf leeft.
Een natuurlijke roedel
Alle honden hebben de drive om te jagen — of het nu spel is, het schooien om eten of het slim opeisen van je aandacht. Iedere hond heeft zijn eigen tactiek, net als de wolf in het wild.
Ook het vermogen om een roedel te vormen zit diep verankerd in hun wezen. Ze passen zich aan, leren, en sluiten zich aan bij een huishouden of gemixte roedel van mensen, honden en zelfs andere dieren. Dit instinct tot samenleven komt rechtstreeks voort uit hun voorouderlijke lijn.
Bij wolven draait alles om het bewaren van balans in samenleven en samenwerken, om te overleven. Door subtiele gedragssignalen wordt harmonie bewaard binnen de roedel en in hun territorium. Ook honden beschikken nog steeds over die subtiliteit, maar aangepast aan een omgeving waarin ze samenleven met mensen en andere dieren.
Toch schuilt hierin ook een gevaar. Want hoewel honden door een eeuwenlange aanpassingsmetamorfose in talloze soorten, kleuren en karakters zijn ontwikkeld, dragen ze nog steeds een natuurlijke, instinctieve kracht in zich. Soms vergeten we dat. Alsof achter onze trouwe metgezellen geen echo van de “grote wolf” meer schuilt.
Tussen mens en hond
In mijn werk in een hondenpension kom ik dagelijks met honden van alle formaten in aanraking. Hoewel ik ze zie als familie en compagnons, ben ik me ook bewust van hun instincten en hun gevaarlijke kant.
Waar honden trouw en liefdevol zijn, kunnen ze ook in een oogwenk schade aanrichten vanuit angst, agressie, jaloezie, pijn, ongemak of andere triggers—bij zichzelf, andere honden, mensen, dieren of de omgeving. Elke hond, groot of klein, kan bijten. Dit heb ik zelf ervaren. Ik heb ook gezien hoe spel razendsnel kan omslaan in een gevecht. Soms zijn de signalen zo subtiel dat je ze pas achteraf herkent.
Vaak wordt de schuld gelegd bij de andere hond met een opmerking als “niet gesocialiseerd” of “slecht opgevoed”. Maar hondentaal is complex en achter ieder gedrag zit een natuurlijke reden. Een sociale hond kan net zo goed in een gevecht belanden als een minder sociale hond. De aanwezigheid en houding van mensen speelt een grote rol: honden spiegelen de lichamelijke spanningen en energie van de mensen in hun omgeving. Een voorbeeld hiervan is dat wanneer honden op mijn werk samen op het uitlaatveld spelen, zonder interactie van ons als mens, er niets aan de hand is.
Op het moment dat we het uitlaatveld opkomen, kan er iets veranderen in de roedelsamenstelling, wat soms leidt tot spanning of een gevecht. Wanneer ik mij hiervan bewust ben, mijn energie en houding afstem op de aanwezige roedel en de juiste stappen neem, kan spanning en een eventuele confrontatie worden voorkomen. Ditzelfde geldt voor de één-op-één relatie tussen hond en mens: jouw energie, houding, karakter en onbewuste stromingen — beïnvloeden het gedrag van je hond(en).
Spiegel van energie
Steeds weer stel ik op dezelfde vraag: Wat spiegelt je hond naar je terug? Hun gedrag is vaak een reactie op onze energie, emoties, stress, lichaam en stem. Honden zijn meesters in het oppikken van subtiele signalen en resoneren voortdurend met ons.
Toch wordt een hond vaak bekeken door een menselijke bril. Vaak wordt verwacht dat ze zich altijd sociaal gedragen, ieder commando opvolgen en past binnen onze normen en waarden. Maar een hond is meer dan dat: het is een wezen met een eigen ziel en beleving. Net als wij ervaart een hond het leven, maar door de lens van een hondenlichaam, instinct en bewustzijn.
Iedere hond is uniek, met een eigen zielenklank. Zelfs vijf honden van hetzelfde ras tonen vijf verschillende unieke karakters.