Veel mensen zien hun hond al lang niet meer enkel als “een hond”. Waar vroeger de uitspraak “Ach, het is maar een hond” nog vaak werd gehoord, verdwijnt die zienswijze steeds meer.
Vandaag maken honden steeds vaker deel uit van ons gezinsleven. Ze leven in huis, er wordt rekening met ze gehouden, en soms worden ze zelfs vergeleken met een kind.
Deze bijzondere wezens krijgen eindelijk de plek die hen toekomt: een volwaardige rol in het gezin — wat voor hun voelt — als een natuurlijke roedel.
Wanneer honden in het wild of op straat leven, vormen ze vanzelf een roedel met anderen. Het zit in hun natuur en instinct, om deel uit te maken van een groep.
Zelfs in onze mensenwereld passen ze zich aan, ten koste van hun natuurlijke instincten, zodat ze kunnen functioneren binnen een gemengde roedel van mensen en dieren (hier in een toekomstige blog meer over).
Maar ondanks duizenden jaren aanpassing blijft er verschil: wij zijn mensen en zij zijn honden. Dat onderscheid blijft bestaan, hoe hecht de band ook is.
En toch… ondanks die aanpassing en hun bijzondere plek in oude culturen, blijven honden bepaalde gedragingen vertonen die we niet altijd begrijpen. Soms begrijpen we ze pas, dankzij talloze onderzoeken naar hondengedrag. En soms blijven ze een mysterie.
Gedragingen die puur hond zijn. Denk aan: konten ruiken, poep eten, rijden, opspringen, hard blaffen, zoomies, tanden ontbloten, ineens bijten, poot likken, obsessief gericht op eten, of altijd maar achter je aanlopen.
Dit zijn slechs enkele voorbeelden van een lange lijst. Door te verdiepen in basis hondengedrag, kun je veel gedragingen leren begrijpen. Tot zoverre we dat als mens kunnen. Maar het leren voelen van onderliggende energiestromingen, die leiden tot bepaald gedrag —in bepaalde situaties— is een andere vorm van waarnemen en begrip.
Iedereen die met honden leeft, heeft wel eens de vraag "waarom doet mijn hond dit". Alles wat een hond doet, is voor de hond niet meer dan een natuurlijke reactie op de omgeving, prikkels, roedel-dynamiek, gezondheid en levenservaringen. Onder ieder gedrag, hoe raadselachtig het mag zijn voor onze mensen brein, heeft een geldige reden voor een hond.
De weg van Animisme en Sjamanisme is een bijzondere manier om te verbinden met je hond op een dieper niveau. Een weg waar de hond geëerd word in zijn of haar bestaan.
Sjamanisme en animistische wortels
Sjamanisme is een woord dat tegenwoordig steeds vaker klinkt. Een levenswijze waarin de sjamanka of sjamaan vele rollen vervult: healer, boodschapper van de spirits, psychopomp, adviseur en hoeder van de gemeenschap.
Maar sjamanisme wortelt dieper. Het ontstond vanuit een animistische leefwijze, die we terugzien bij de Native Americans, de Aboriginals in Australië, de stammen in Siberië en zelfs bij onze eigen voorouders op Nederlandse bodem.
Animisme is het geloof dat alles in de natuur bezield is. Dat alles een spirit draagt – van rots tot boom, van rivier tot vuur, van de kleinste mier tot de grootste walvis. Alles maakt deel uit van een web dat ons allen verbindt: mens, honden en alle andere dieren en zelfs de ongeziene spirits die we niet met het blote oog kunnen waarnemen.
Een sjamaan wijdt zijn of haar leven volledig aan die communicatie tussen werelden. Waarbij de sjamaan of sjamanka een lang pad (vaak van kinds af aan) van opleiding en inwijdingen ondergaat. Het is een zwaar pad en niet geschikt voor de faint-hearted. Toch kan ieder die zich geroepen voelt, sjamanistische praktijken zoals rituelen, healings en divinatie beoefenen.
Let wel, dat dit je nog geen sjamaan maakt (uit respect voor de tradities benoem ik dit). Animisme en Sjamanisme is een prachtig pad, dat deuren opent, je met de omgeving verbind en je leven verrijkt.
Wat betekent dit voor mens en hond?
Sinds ik mij verdiep in animistische zienswijzen en sjamanistische praktijken via ritueel, droom en healing, is mijn relatie met mijn dieren – vooral mijn honden – diep veranderd.
Hoe?
Door hun spirit te eren. Hun zielsessentie, hun unieke licht dat zich in dit leven uitdrukt in de vorm van een hond.
Hun gedrag zie ik als pure expressie van die spirit. Zelfs wanneer ik moe word van geblaf, het vies vind als ze poep eten, of geïrriteerd raak wanneer mijn hond hyper wordt op een dag dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit (spiegeltje, spiegeltje…).
Ik vergeet nooit dat dit hun ervaring van het leven is. En ik vergeet nooit de liefde die ze brengen, de vreugde in hun kwispels, de blije energie bij iedere begroeting.
Ik zie de zachtheid in de ogen van mijn oude hond en geniet van de scherpte die ze nog toont wanneer ze jaagt.
Ik eer mijn honden in hun geheel. Hun natuur, hun zijn. Ik weet dat ze mij meer ondersteunen dan ik vaak besef – in healings, meditaties en droomreizen. Ik weet hoe mijn overleden hond mij beschermde; energetisch, emotioneel en fysiek.
Zelfs in mijn donkere periodes was zijn spirit een licht in de duisternis. Als een poortwachter hielp hij me de weg terug te vinden. Daarom eer ik hem (nog steeds), mijn huidige honden en alle dieren die mijn pad kruisen.
Hoe kun jij dit doen?
Voor mijzelf heb ik een klein altaar, met een wierookhouder van Anubis – de jakhalsgod – die voor mij de oer-spirit van de hond belichaamt. Ik steek wierook aan, richt mij tot mijn honden en spreek uit wat ik voel. Ik bedank ze voor hun aanwezigheid in mijn leven.
Daarna roep ik Anubis aan, vraag hem om bescherming, inzichten en begeleiding, en breng een offerande van drinken. Ik dank hem op mijn manier.
Iedereen kan dit op een eigen manier doen. Maak een altaartje dat jouw band met je hond(en) symboliseert. Kies hiervoor met zorg de voorwerpen uit; hierbij geldt: meer is niet beter. Mijn altaar bevat precies de juiste hoeveelheid voorwerpen die voor mij spirituele kracht toevoegen tijdens mijn dankrituelen.
Maak contact met hun ziel en spreek op jouw manier je dank uit. Brand een kaarsje of wierook, maak (zang)klanken of spreek zachtjes. Er is geen goed of fout zolang je intentie helder is.
Als je intentie zuiver is en je gevoel oprecht, voelt je hond zich werkelijk gezien en erkend.
Reactie plaatsen
Reacties