Begrijpen honden echt de woorden die we zeggen?
Of is er iets anders dat een woord of commando met een actie verbindt?
Mensen kijken me soms vreemd aan wanneer ik vertel dat ik tegen mijn honden praat alsof ze mij begrijpen.
Toch zijn er momenten waarop het voelt alsof er meer gebeurt dan dat ze alleen luisteren naar woorden of commando’s. Alsof er een diepere onderstroom meespeelt – een bedding waarin woord, klank, intentie en ziel elkaar raken.
Mijn eerste hond, Gabber, een Old English Bulldog, liet mij dit zien. In het begin wist ik niet beter dan de klassieke manieren van trainen: commando’s, corrigeren of belonen; vanuit de intentie dat ik de baas was.
Maar Gabber wees me een andere weg. Hij werd mijn spiegel en leraar. Met hem ontdekte ik dat er iets systemisch meespeelt: een veld van verbinding waarin mens en hond elkaar spiegelen.
Het moment dat alles veranderde
Er was een moment dat ik nooit zal vergeten. We liepen buiten en ik vroeg Gabber – echt vroeg, met mijn hart, met intentie – of hij in het gras wilde plassen en poepen in plaats van op de stoep. Ik sprak het uit, maar nog belangrijker: ik voelde het. Alsof ik het neerlegde in het veld tussen ons.
En vanaf die dag koos hij vanzelf voor het gras. Niet omdat ik hem commandeerde, corrigeerde of beloonde, maar omdat de boodschap landde op een ander niveau.
Een energetische afspraak.
Hij luisterde niet naar een commando, maar naar een resonantie. En ik bedankte hem vanuit oprechte dankbaarheid.
Dat moment leerde mij: communicatie is geen eenrichtingsverkeer. Het is een dans in een groter web van relaties.
De dirigent en het orkest
In mijn werk met groepen honden zie ik dat steeds weer. Ik praat met hen alsof ze onderdeel zijn van mijn kring, van mijn bewustzijnsveld. En dat zijn ze ook — en ik van hun.
Ik erken hun bijdrage en bedank ze wanneer ze de groep in balans houden. Als iets uit de toon valt, spreek ik dat uit – niet met boosheid, maar met helderheid. Niet altijd met woorden, maar met een energie in het veld die zich vertaalt in klank, lichaamshouding, een blik of handsignalen. Taal die ze voelen en begrijpen.
Woorden zijn slechts de vorm. De ondertoon, de energie waarmee ze gedragen worden, bepaalt of ze landen.
Het verschil is groot: woede, angst of onzekerheid verstrooit — kalme en duidelijke aanwezigheid ordent.
Het is alsof ik als een dirigent met zachte en duidelijke hand een orkest leid. De honden voelen het veld van rust en stemmen zich daarop af.
Wanneer ik zo aanwezig ben, wordt de groep meer dan een verzameling individuen. Het wordt een levend systeem, een organisme waarin ieder zijn plek heeft. Dan ontstaat er flow – en voel ik dat ik niet alleen de honden leid, maar ook geleid word door iets groters.
Een veld waarin de honden mij spiegelen of ik in afstemming ben — of niet…
De keerzijde
Maar dit vraagt ook iets van ons. Als ik niet verbonden ben met mezelf – moe, gespannen, afgeleid – dan wordt het veld tussen mij en de honden troebel. Zij reageren daarop. Soms door niet te volgen of door zelf onrustig, angstig, verdedigend, claimend of baldadig te worden.
Alsof ze spiegels zijn van datgene wat ik zelf niet wil of kan zien.
Dit noem ik het “veld van verwantschap.”
Honden nemen waar wat er speelt, voorbij de woorden. En als ik niet verschijn als wie ik werkelijk ben, raken zij hun houvast kwijt.
Veel mensen grijpen dan terug naar controle of trucjes. Maar juist in die momenten ligt de uitnodiging: om terug te keren naar je eigen midden, naar aanwezigheid. Dan herstelt het systeem zich vanzelf.
Meer dan gezelschap
Wie bereid is dit te zien, ontdekt dat honden veel meer zijn dan gezelschap. Ze zijn bondgenoten. Beschermers. Leraren die ons spiegelen en terugbrengen naar wat echt is.
Een hond vraagt niet om perfectie. Alleen dat je verschijnt met je ware gezicht. Zonder masker, zonder rol. Gewoon jij.
Op dat diepere niveau worden mens en hond deel van hetzelfde veld. Het wordt een tweerichtingsweg: zij begeleiden ons net zozeer als wij hen. Samen bewegen we door leven, ritme, schaduw en licht.
En in die wederkerigheid ontstaat iets magisch: een dans van vertrouwen, waarin je hond een hond mag zijn en jij als mens, volledig mens.
Zelfs wanneer hond en mens elkaar niet helemaal begrijpen, blijft dit de natuurlijke weg van respect, groei en harmonie.
Warme groet,
Dion Stanza
Reactie plaatsen
Reacties